Robert Gesink is een naam die je jarenlang bent tegengekomen als je ook maar iets volgde van het professionele wielrennen. Geboren op 31 mei 1986 in Varsseveld maakte hij al jong indruk met zijn klimtalent en werd hij al snel gezien als de grote hoop van het Nederlandse wielrennen. Toch ging zijn carrière niet alleen over pieken en podiumplaatsen, maar juist ook over tegenslagen, persoonlijke groei en het vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden. Als renner groeide hij uit tot een vaste waarde in het peloton, iemand die je niet alleen bewonderd om wat hij won, maar om hoe hij zich keer op keer bleef inzetten voor zijn team.
Een vroege start met grote verwachtingen
Als jonge wielrenner wist Robert Gesink al snel wat hij wilde. Hij begon met fietsen toen hij nog op school zat en zijn talent werd al vroeg opgemerkt. Je kunt je voorstellen hoe bijzonder het is als je als tiener al meedoet aan internationale toernooien en daar ook nog eens indruk maakt. In de junioren categorieën reed hij zich in de kijker met sterke prestaties. Zijn doorbraak volgde in de beloften klasse, waar hij onder meer de Settimana Ciclistica Lombarda won en tweede werd in de Tour de l’Avenir, een koers die vaak als voorbode geldt voor toekomstige Tourwinnaars. Het was duidelijk: Robert had het in zich om mee te doen met de beste renners van de wereld.
Een topcarrière vol hindernissen en hoogtepunten
Toen Robert overstapte naar het profteam van Rabobank werd hij gezien als het grote klimtalent van Nederland. In 2007 begon hij als prof en al snel volgden mooie resultaten. Jij herinnert je misschien zijn sterke optreden in de Tour de France van 2010, waarin hij als zesde eindigde in het algemeen klassement. Dat was op dat moment een van de beste Nederlandse prestaties in jaren. Hij won etappes in onder andere de Tour of California en de Ronde van Oman, en reed meerdere keren in de top tien van grote rondes.
Maar het ging niet altijd vanzelf. Hij kreeg te maken met zware blessures, waaronder een gebroken pols tijdens de Tour en een jaar later een gebroken been na een val tijdens een training. Naast die fysieke problemen waren er ook mentale klappen. In 2014 kreeg hij last van hartritmestoornissen. Dat zorgde voor veel onzekerheid, maar hij liet zich niet uit het veld slaan en keerde terug, sterker dan daarvoor.
Van kopman naar meesterknecht
Wat Robert misschien wel het meest typeert, is hoe hij zich door de jaren heen heeft aangepast. Waar hij begon als kopman, groeide hij later uit tot een van de belangrijkste helpers in het peloton. Hij werd de renner waarop je kon bouwen, die altijd vooraan zat als de koers zwaar werd en zijn kopmannen naar voren bracht op de beslissende momenten. Binnen Team Jumbo-Visma werd hij onmisbaar. Samen met toppers als Primož Roglič en Jonas Vingegaard reed hij meerdere grote rondes en hielp hij het team naar indrukwekkende overwinningen.
Een mooi moment dat jij je vast herinnert, is de ploegentijdrit in de Vuelta van 2022, die begon in Nederland. De ploeg won die rit, en Robert mocht als eerste over de streep komen. Daardoor droeg hij voor het eerst in zijn carrière de leiderstrui in een grote ronde. Dat was niet alleen een eer voor hem, maar ook een beloning voor zijn jarenlange inzet.
Zijn leven buiten de fiets
Naast zijn carrière als renner speelde zich ook een ander leven af. Robert was getrouwd met zijn vrouw Daisy, met wie hij kinderen kreeg. Ze woonden samen in Andorra, waar hij kon trainen in de bergen en tegelijk in alle rust kon leven. Helaas werd zijn leven recent getroffen door groot persoonlijk verlies. In mei 2025 overleed Daisy na een kort ziekbed. Een gebeurtenis die diepe sporen heeft achtergelaten, en waarover hij zelf nog weinig naar buiten heeft gebracht. Je merkt wel dat hij sindsdien een andere rust en diepgang uitstraalt, alsof het leven hem opnieuw heeft laten stilstaan bij wat echt telt.
Afscheid nemen op je eigen voorwaarden
In 2024 reed Robert zijn laatste seizoen als prof. Hij had al langer het gevoel dat het tijd was om te stoppen, maar wilde dat doen op zijn manier, op zijn tempo. Hij reed nog één keer de Vuelta, de ronde die hem altijd goed lag, en eindigde als 52e. Daarmee kwam een eind aan een indrukwekkende loopbaan die achttien jaar duurde. Na zijn afscheid werd al snel duidelijk dat zijn rol in het wielrennen nog niet voorbij is. Binnen het team krijgt hij een rol als mentor en begeleider voor jonge renners. Jij kunt je vast voorstellen hoeveel waarde dat heeft, als iemand met zoveel ervaring nieuwe talenten helpt groeien.
